Jak wygląda zwykła niedziela Wojtka Pusia?

Wstaję późno, jem owsiankę, piję kawę z jedną łyżeczką miodu akacjowego. Odpisuję na maile. Myślę. Nagrywam pomysły na dyktafon. Rozwijam matę i ćwiczę jogę 50-60 minut. Jeżdżę samochodem bez celu – dobrze mi się wtedy myśli i w niedzielę nie ma ruchu. W innych dniach często jeżdżę nocą. To mnie wprowadza w dobry stan.

Niedziela leniwa czy pracująca?

To u mnie się nie wyklucza. Pracowicie leniwa.

Twoja ostatnia solowa wystawa miała miejsce w Galerii Leto – jeszcze w starej lokalizacji i już jakiś czas temu. Było to niezwykle delikatne, sensualne, dwukanałowe wideo o bliskości dwóch osób. Nad czym teraz pracujesz?

Mam kilka równoległych projektów, w różnych fazach zaawansowania. Teraz mocno cisnę scenariusz nowego filmu i przygotowuję się do swojej pierwszej wystawy solowej poza Polską. Za moment mam deadline oddania projektów scenografii do Deutsches Schauspielhaus w Hamburgu i Opery Narodowej w Warszawie.

W swojej twórczości często wykorzystujesz neony. Dlaczego? Chodzi o ambiwalencję tego materiału? Jego plastyczność ale jednocześnie wrażliwość? Czy może chodzi o światło?  

Dla mnie neon ma wymiar kinematograficzny, jest trochę jak stopklatka w filmie. Zamraża to co morficzne, tak myślę o tym materiale.

Jesteś artystą sztuk wizualnych, scenografem a do tego wykładasz na łódzkiej filmówce. Co sprawia Ci największą radochę? Skąd masz na to wszystko silę no i przede wszystkim czas?

Najbardziej jestem pochłonięty rozwijaniem pomysłów, które do mnie przychodzą. To jest dla mnie jak bliski taniec, czy przytulanie się do kogoś z kim fajnie jest się przytulać. Mam też radość z sukcesów moich studentów. Jest to bardzo satysfakcjonujące. Siłę czerpię z przyjaźni i jogi, a czas… no po prostu to wszystko wypełnia mi cały czas, więc on jakby sam się znajduje. 

Dużo słyszę ostatnio o Łodzi. O tym że się rozwija i że się zwija, że się buduje i że popada w ruinę, że panuje tam niepowtarzalny klimat i że nie ma w niej nic do roboty. Festiwal opinii! Jak to jest z tą Łodzią?  

Łódź jest bardzo, bardzo mroczna i to w niej dla mnie jest najciekawsze. Od jakiegoś czasu jest w megaprzebudowie i myślę, że za 5-10 lat będzie bardzo zwykła i sformatowana “pod linijkę”, więc jeśli odwiedzać Łódź, czy pomieszkać w niej, to teraz, bo jest nieprzewidywalna…

Musi paść pytanie o drzemki. Zdarzają Ci się takowe?

Nigdy. Ale często zdarza mi się śnienie na jawie, daydreaming. Kiedy palę na balkonie i płynę sobie z czymś w słuchawkach i nagle mam takie tsunami polinkowanych sytuacji realnych i tych wyobrażonych, wszystko się łączy.

Sezon wakacyjny powoli się kończy. Byłeś gdzieś na wakacjach?

Wiesz, te wakacje upłynęły mi pod znakiem summertime sadness – czasu wyprowadzki z Leto i kilku cudownych, letnich, letowych nocy i poranków z przyjaciółmi, ludźmi mi bliskimi. Dużo czasu spędzam na werandzie w domu mojej prababci na wsi i pływam w stawie. Jeżdżę tam na kilka dni w tygodniu od czerwca do października. I jaram się, bo za moment jadę na Berlin Atonal.

Jest niedziela wieczór, kładziesz się do łóżka i myślisz…

…że chyba czas na lavender blonde. Muszę się w końcu odważyć.