Ulubiona piosenka „I bet you look good on the dancefloor”

Epoka indie rocka to czas moich najsilniejszych muzycznych przeżyć. Do dziś nie mogę przeboleć utraty klubów, w których odbywały się rockowe imprezy – Jadłodajni, Aurory, Obiektu Znalezionego. Zdarzało mi się wtedy być DJ-ką, razem z Olą Żmudą (dziś Korkemeier) tworzyć duet I Want Candy, a djami i dj-kami albo dziennikarzami_kami muzycznymi była połowa moich znajomych. Mogłam tańczyć do rana i iść od razu na kampus. Do tej muzyki się zakochiwałam, rozstawałam, płakałam z radości i rozpaczy. Obawiam się, że już żadne piosenki tak mi nie wejdą w krwioobieg, a Artic Monkeys to dla mnie symbol tego czasu. Do dziś, kiedy usłyszę, nawet przypadkiem tę piosenkę albo jakikolwiek inny kawałek z płyty Whatever People Say I Am, That’s What I’m Not przypływ emocji i wspomnień zwala mnie z nóg.

 

Ulubiona książka „Szklany klosz” Sylvii Plath

Musiałam wybrać jedną pozycję, ale mogłabym wymienić tutaj każdy wiersz, każdą poetycką czy prozatorską formę, jaką Plath stworzyła, bo jest to jedna z moich ulubionych autorek, obok Joan Didion, Virginii Woolf i Susan Sontag. Mam wrażenie, że ta powieść jest wciąż jeszcze niedoceniana – bo nie jest to jedynie tekst o młodej kobiecie borykającej się z kryzysem zdrowia psychicznego, ale – cytując tytuł ważnego eseju Sontag – choroba to tutaj metafora. Metafora niezgody na życie w patriarchacie, na zakłamaną dyktaturę przemysłu mody, na reguły rządzące związkami, na powierzchowność relacji międzyludzkich, na nieustannie produkującą i reprodukującą niepokój politykę, na sprzedawanie wolności i kreatywność za iluzję poczucia bezpieczeństwa. Plath czuje pod palcami bojaźń i drżenie swoich czasów, to buzuje pod każdym zdaniem. A zdanie te są eleganckie, zgrabne, gorzkie, ironiczne i celne, zawsze reportersko konkretne i poetyckie jednocześnie. To wciąż – po pół wieku od jej wydania jedna z najlepszych książek o wrażliwości, kobiecości oraz kronika granicznych czasów. Dziś też w takich żyjemy.

 

Ulubiony film „Velvet Goldmine” Todd Haynes

Pierwszy raz wiedziałam ten film na obozie integracyjnym, na pierwszym roku antropologii kultury. Siedzieliśmy w kocach, w ciemności, piliśmy wino, chłonęliśmy każdy obraz. Pamiętam, że potem pod jakimś prysznicem otrzymałam browatowo-wodny chrzest na Briana Slade’a i co najmniej przez rok uważałam, że glam rock będzie moim dożywotnim stylem noszenia ubrań i moim ulubionym gatunkiem muzycznym. Z mojej fascynacji tym filmem z ( dziś reżyserką) Anią Kasińską zorganizowałyśmy w Le Madame imprezę „Rebirth of Glitter”, gdzie podawałyśmy na tacach brokat i mleko, żeby uczcić Davida Bowie, który ponoć w pewnym momencie swojego życia zapijał mlekiem kokainę. Ale przede wszystkim film ten ukształtował to, w jaki sposób do dziś odbieram świat – to, że kocham wszelki queer, dziwność, kamp, kicz, cudzysłów, sentyment, melancholię, każdy zawijas i nieoczywistość, przegięcie i subwersję – i mam miłość dla każdego trickstera.

Tutaj kupisz najnowszą książkę Karoliny

Karolina Sulej, r.1985 – pisarka, reporterka, pisząca m.in do „Wysokich Obcasów”, „Pisma”, „Vogue”, doktorantka w Instytucie Kultury Polskiej UW, gdzie działa w Zespole Badań nad Pamięcią o Zagładzie, jako część którego współtworzyła książkę Ślady Holokaustu w imaginarium kultury polskiej (2017). Autorka zbioru reportaży o polskiej modzie po 1990 roku Modni. Od Arkadiusa do Zienia (2015), książki non-fiction o Stanach Zjednoczonych, Wszyscy jesteśmy dziwni. Opowieści z Coney Island (2018), za którą była nominowana do nagrody im. Teresy Torańskiej. Współautorka zbioru reportaży Przecież ich nie zostawię. O żydowskich opiekunkach w czasie wojny (2018), współautorka książki-komentarza Własny pokój o Virginii Woolf (Osnova 2019). Jest też jedną ze współautorek Wanderlust – książki-gry komputerowej o podróżowaniu, nominowanej do Paszportu Polityki 2019. W październiku 2020 wydała książkę Rzeczy osobiste. Opowieść o ubraniach w obozach koncentracyjnych i zagłady dla Wyd. Czerwone i Czarne. Nagrywa podcast o roli ubioru w życiu codziennym dla platformy Storytel – pod tytułem „Garderobiana” oraz podcast „Antropologiczne szepty” dla Stowarzyszenia Pracownia Etnograficzna. W przeszłości była m.in. redaktorką „Wysokich Obcasów” oraz „Wysokich Obcasów Extra”, a wraz z Sylwią Chutnik prowadziła przez na YouTube program „Barłóg Literacki” o książkach i czytelnictwie. Od lat prowadzi też spotkania autorskie i panele literackie. Pracuje nad kolejną książką reportażową, tym razem poświęconą kobietom, które zmieniały polską kulturę seksualną po 90. roku.