Spółdzielnia ORNO. Biżuteria to wystawa monograficzna poświęcona znanej warszawskiej spółdzielni metaloplastycznej, działającej w latach 1949–2003. Prezentowana na niej biżuteria i galanteria dokumentują ponad pół wieku działalności ORNO – od pionierskich początków w zniszczonym mieście, przez okres rozkwitu, popularności i uznania w latach 60. i 70., czas kryzysu lat 80., aż do schyłku po transformacji ustrojowej. Zgromadzone na wystawie przedmioty pokazują również przemiany związane z modą i stylem życia. Ponad 1600 eksponatów to wyroby artystyczne, dokumenty, zdjęcia, pamiątki, opakowania i ulotki reklamowe, które składają się na barwny i wielowątkowy obraz historii spółdzielni.

Spółdzielnia Pracy Rękodzieła Artystycznego ORNO została założona w Warszawie w 1949 roku, wyróżniała się na tle podobnych instytucji tamtego czasu. Była jedyną spośród spółdzielni zrzeszonych w Cepelii (Centrali Przemysłu Ludowego i Artystycznego), która od początku konsekwentnie realizowała wizję artysty-rzemieślnika, zarazem projektanta i twórcy wyrobu. Jak mówi Wiszniewska — Obowiązujący w spółdzielni etos rękodzieła pozwolił stworzyć zżyty, dumny z wykonywanej pracy zespół, a podejście do projektowania zaowocowało niezwykłymi rezultatami artystycznymi. Wyroby ORNO powstawały w krótkich seriach, a każde z nich nosi ślady ręcznej obróbki.

W ramach szkoleń, uczniowie Romualna Rochackiego, który był założycielem spółdzielni, odbywali spacery po zrujnowanych staromiejskich ulicach i szkicowali ocalałe detale architektoniczne oraz zabytki kowalstwa artystycznego: bramy i kraty. Stały się one inspiracją ich późniejszych prac . Przez pół wieku w warsztatach ORNO powstały tysiące pierścieni, bransolet, naszyjników, wisiorów, klipsów, spinek do mankietów i drobnej galanterii, takiej jak klamry do włosów, puderniczki, perfumetki czy noże do papieru. Wykonywane przedmioty były wyrazem silnej potrzeby odbudowy życia po wojnie oraz tęsknoty za pięknem i celebrowaniem codzienności.