Określenie „córeczka tatusia” odnosi się zwykle do młodej rozpieszczonej dziewczyny, podatnej na wpływy i zapatrzonej w męskie wzorce. W interpretacji Acephali to silna i świadoma kobieta, która podchodzi do tych wzorców z żartem i ironią, przetwarzając je według własnego uznania. Bawi się społecznymi przyzwyczajeniami, które utożsamiają siłę z męskością.

Struktura kolekcji bazuje na przetworzeniu pięciu uniformów władzy: niektórych mocno skodyfikowanych jak profesorski sztruksowy garnitur czy ubiór harleyowca, innych opartych na skojarzeniach lub mitach jak proste dżerseje wzorowane na geekach czy strój kowbojski, wreszcie ostatniego użytego na zasadzie metafory – wyraźnej, mocno zarysowanej muskulatury. Wszystkie z nich zostają przetworzone na ubrania dla współczesnej kobiety.
Sztruksowe garnitury złożone są z krótkich, jakby obciętych marynarek z szerokimi ramionami i obszernych spodni, zebranych w talii, ozdobionych geometrycznymi, luźno naszytymi kieszeniami. Jeansowe spodnie i sukienki charakteryzują surowe brzegi i wykorzystanie lewej strony tkaniny. Czarne ubrania, nawiązujące do stylistyki motocyklowej, uszyte zostały z innowacyjnej tkaniny – organicznej bawełny pokrytej zmielonym korkiem z odzysku.
Po raz pierwszy elementem kolekcji Acephali są swetry. Specjalnie zaprojektowany żakardowy wzór z postacią kulturysty wykonany został z luksusowej mieszanki wełny i eko-kaszmiru. Występuje w dwóch wersjach kolorystycznych: fioletowo-zielonej i brązowo-beżowej.

Charakterystycznym elementem kolekcji są dżersejowe ubrania z zestawem naszywek, ułożonych w formę wizualnego rebusa, na który składa się: 1. naszywka z motywem 3 póz kulturystycznych zainspirowanych postacią Steeve’a Reevsa, 2. haftowany asterysk, 3. motto „My strength might not come from my muscles but I have the power to take over the world” (naszywka w technice chenille).

Kampania kolekcji powstała jako eksperyment w sposobach tworzenia wizualnych opowieści. Historia tytułowej „Córeczki tatusia” opowiedziana została poprzez zestawienie klasycznej fotografii mody i fotografii portretowej, które uwidoczniło podobieństwa i różnice pomiędzy klasycznymi uniformami władzy a garderobą współczesnej, silnej kobiety – zgodnie z nadrzędnym przesłaniem: „Teraz czas na dziewczyny!”.