Życie nie trwa wiecznie, ale każdy z nas radzi sobie z tym faktem na swój niepowtarzalny sposób. „Opieka domowa” podejmuje ten temat w niezwykle oryginalny sposób. Balansując pomiędzy tonami komediowymi i słodko-gorzkimi, film opowiada o egzystencjalnych wyborach pielęgniarki środowiskowej, która przedkłada potrzeby innych nad swoje. Vlasta musi się nauczyć, że w ten sposób zmierza do samozniszczenia. Jej mąż, typowy facet z małego miasteczka, wyznaje zupełnie inną filozofię: skupia się na pracy w swoim warsztacie i popija śliwowicę. Z czasem okaże się jednak, że za fasadą twardziela i żartownisia skrywa się wrażliwy mężczyzna.

W poszukiwaniu tematu Horák udał się do rodzinnego domu, bo chciał zrobić obraz o spokojnym, wiejskim życiu. Na miejscu zdał sobie sprawę, że jego matka, pielęgniarka domowa, jest doskonałym prototypem bohaterki filmowej – jej opowieści były zajmujące i niesamowite.

Rodzice reżysera byli więc inspiracją głównych postaci „Opiece domowej”, co sprawiło, że dzieło to jest tak bliskie życia i autentyczne w portretowaniu relacji międzyludzkich. Film w przeważającej części nakręcono w domu rodzinnym Horáków, ich ogrodzie, warsztacie i winnicy, więc miejsca te dobrze oddają atmosferę tego regionu Czech. Cześć kostiumów z kolei to ubrania matki reżysera, a epizody zagrali naturszczycy z tamtych okolic.