ARCHITEKT: T. Osuchowski; ROK BUDOWY: 1937;  ADRES: ul. Kwiatowa 53

Budynek murowany, jednopiętrowy, podpiwniczony. Dach płaski, kryty blachą cynkową. Główny punkt elewacji frontowej stanowi wejście prowadzące bezpośrednio do klatki schodowej – doświetlonej ciągiem portfenetrów. Pierwotnie drzwi wejściowe obmurowano luksferami, natomiast cokoły fundamentów wykończono połyskliwym klinkierem. Lica budynku nie były tynkowane. Każdą z kondygnacji domu zajmują dwa mieszkania o powielającym się układzie: jedna lub dwie izby mieszkalne, kuchnia i łazienka, co istotne wyposażona w wannę i ubikację.

Willa Kazinek; ARCHITEKT: inż. Kazimierz Kowalski;  ROK BUDOWY: 1935;  ADRES: ul. Warszawska 80

Willa w stylu dworkowym. Wzniesiona na planie prostokąta, na ceglanym fundamencie, podpiwniczona. Niegdyś posiadała mieszkalne poddasze – dwuspadowy kryty blachą dach uległ spaleniu. Reprezentacyjne wejście, usytuowane w centralnej części elewacji frontowej, poprzedza kolumnowy ganek. Szczyt wieńczy napis Willa Kazinek.

ARCHITEKT: B. Gliński; ROK BUDOWY: 1930;  ADRES: ul. Batorego 82

Wielorodzinny budynek drewniany (częściowo murowany), jednopiętrowy. Konstrukcja wieńcowa, kryta szalunkiem. Dach dwuspadowy, naczółkowy, kryty papą.  Wejście do wspólnej klatki schodowej znajdowało się od strony podwórza. Przed wojną, na każdym z poziomów rozplanowano cztery mieszkania, składające się z dwóch izb: kuchni i sypialni. Wszystkie pomieszczenia ogrzewano piecami kaflowymi.

Tekst i zdjęcia: Malwina Piorun

Architektura Legionowa? Rozległe żelbetowe blokowiska, niekończące się ciągi blaszaków-warzywniaków oraz eklektyczna zabudowa wzdłuż reprezentacyjnych ulic miasta, krótko pisząc – urbanistyczna kakofonia. Obraz godny widokówki z czasów głębokiego PRL, z dopiskiem „Pozdrowienia z kolonii”. Tak, takie są pierwsze skojarzenia przeciętnego legionowianina na temat architektury ich miasta.

Inną perspektywę prezentuje projekt LEGJONOWO.PL Zatem jeszcze raz: architektura Legionowa? Nie, nie! Legjonowa! To drewniane domy ze słonecznymi werandami o filigranowych konstrukcjach, dworkowe wille o nienagannych proporcjach oraz kubiczne bryły nakreślone ręką przedwojennych modernistów. Sielskie podstołeczne letnisko, gdzie w okresie międzywojennym wakacje spędzała elita artystyczna i intelektualna Warszawy.

Projekt zakłada zmianę percepcji otoczenia przez niezorientowanych legionowian. Codziennie przemierzają ulice miasta, nieświadomie mijając kolejne budynki o niebanalnej historii – niestety, często zatartej działaniem czasu i zaniedbania lub warstwą styropianu pokrytego jaskrawym tynkiem.

Metody realizacji? Bezpośredni kontakt z mieszkańcami Legionowa, przede wszystkim z właścicielami przedwojennych obiektów, dialog i wzajemne poznanie. Efekt stanowić będzie skrupulatna dokumentacja istniejących jeszcze zabytków, ich merytoryczne opracowanie i udostępnienie w katalogu budynków na stronie www.legjonowo.pl

Cel wyłączny? Partycypacja lokalnej społeczności we wspólnej ochronie dziedzictwa kultury poprzez upowszechnianie wiedzy o przeszłości Legionowa.