Marta Mach: Za wystawą „Ostatnie takie lato” nie stoi galeria. Zorganizowaliście ją dość spontanicznie i wbrew zasadom, na jakich funkcjonuje rynek sztuki. Jakim kluczem ustaliliście temat i dobraliście artystów, którzy pokazują na niej swoje prace?

Bartek Wieczorek: Rozmawialiśmy z Maksymem i Wiktorem w trakcie lockdownu i po nim, i każdy z nas miał swoje spostrzeżenie na temat tego, co się działo. Przyznam, że mocno mnie zainspirowały zdjęcia, które robił wtedy Maksym. Pokazał nam zdjęcie swojej mamy stojącej na polu przy zachodzie słońca. Piękny obraz. Pomyślałem wtedy, że lockdown i spowolnienie w pracy sprawiło, że wielu z nas, mieszkających na codzień w Warszawie i mocno w niej zabieganych, ma czas, żeby odetchnąć, żeby wrócić do korzeni.  Zaczęliśmy rozmawiać o wystawie, o tym że warto pokazać  zdjęcia powstałe w tym dziwnym czasie w większej grupie. Mamy niedosyt wystaw fotograficznych w Polsce, nie raz o tym wcześniej rozmawialiśmy.

Wiktor Malinowski: Interesowali nas artyści, którzy do tworzenia nie potrzebują referencji, wielkiego studia i spełniania potrzeb odbiorców – interesowały nas wrażliwe dusze, które w swojej codzienności potrafią odnaleźć piękno. Prowadziłem wiele rozmów o potrzebie oddolnych inicjatyw do stworzenia czegokolwiek w naszym kraju, bo skoro nie ma rynku fotografii, która nas interesuje, to trzeba go przecież stworzyć! W ten sposób zaproponowałem osoby, które wiedziałem, że palą się do takich działań.

Niestandardowo wystawa nie ma też kuratora. Kto przejął kuratorskie obowiązki? Czy wpływaliście na selekcję prac, którą zobaczą w weekend odwiedzający?

Wiktor Malinowski: Kuratorem tej wystawy jest kolektyw. Stało się coś pięknego: pokazywaliśmy sobie nawzajem część prac, dawaliśmy sobie rady, sugestie – w ten sposób organicznie okazało się, że każdy podjął się zupełnie innego tematu, skupił na czymś innym, wybrał inne techniki i tak oto spełnił się jakiś utopijny sen.

Maksym Rudnik: Wystawa odbywa się w Domu Publicznym na Żoliborzu – wspólnie ją podzieliliśmy, a edycję prac pod wystawę zostawiliśmy twórcom. Różnorodność tematów na fotografiach jest bardzo duża. Wszystko jednak łączy czas w którym one powstały. Większość z nas zwróciła wtedy aparat w kierunku tematów, na których fotografowanie podczas normalnego trybu życia po prostu nie mamy czasu.

Co wy pokażecie na wystawie?

Bartek Wieczorek: Ja skupiłem się na momencie, w którym przychodzi zmiana i my musimy tę zmianę zaakceptować, mimo wątpliwości czy jest potrzebna. Taką zmianą dla każdego były ograniczenia swobód związane z lock-downem. Z jednej strony odpoczywaliśmy od szybkiej rzeczywistości, z drugiej nie rozumieliśmy, czy to co czyha za oknem jest naprawdę groźne. Oczywiście nie jestem zwolennikiem teorii spiskowych, wiem że Covid jest niebezpieczny i że ludzie z jego powodu umierają. Tu chodzi bardziej o to, co mogliśmy czuć podczas lockdownu w Polsce, patrząc na nasze niskie statystyki i co mogliśmy czuć żyjąc w niepewności tego, co się wydarzy za chwilę. Dużą inspiracją do tego w jakim kierunku ma pójść selekcja zdjęć była moja trzyletnia córka Mira, która w wrześniu poszła do przedszkola. Tam zetknęła się z przymusem poobiedniego leżakownia. Nie podobało jej się to. Pomyślałem wtedy, że to może być bardzo podobne uczucie do mojego z początku lockdownu i stąd tytuł projektu: „Teraz kładę się spać”. Na wystawie pokażę kilkanaście fotografii, które powstały od marca 2020 do teraz,  bohaterami moich zdjęć są Mira i  dzieci moich przyjaciół i znajomych, oraz miejsca w których przebywaliśmy.

Maksym Rudnik: Na wystawie pokażę to jak widzę moją rodzinną miejscowość. W kwietniu, po miesiącu siedzenia w mojej pracowni w Warszawie, wróciłem do rodzinnego Ustronia. Moja mama prowadzi tam szkółkę drzew owocowych i ozdobnych. Branża fotograficzna była w uśpieniu, więc mogłem bez ograniczeń jej pomagać, a przy okazji oczywiście robiłem dużo zdjęć. Odwiedzałem stare miejsca i ścieżki, bardzo dużo czasu spędzałem z moim przyjacielem, który tam mieszka. Fotografowałem wszystko, co mi się podobało od dziwnie wygiętego krzewu, przez burze po opuszczone wózki sklepowe przed supermarketem. Paradoksalnie okres lockdownu był dla mnie świetnym okresem. Nieskrępowany codziennymi obowiązkami czas pełnej swobody – oczywiście nie włączając w to obostrzenia, które obowiązywały. Na wiosce jeżdżąc traktorem, robiąc zdjęcia i wieczorami popijając piwko nad Wisłą, momentami można było zapomnieć o sytuacji z wirusem. Lockdown na wsi był zdecydowanie mniej odczuwalny niż w Warszawie.

Wiktor Malinowski: Bardzo krótko po ogłoszeniu pandemii, zgodziła się ze mną spotkać pewna dziewczyna, która podobała mi się od lat. W moim przypadku miłość w czasie zarazy przyszła w pakiecie i tak oto stałem się opiekunem psa – niesfornego, pięknego, szalonego, towarzyskiego, nieokrzesanego, wrażliwego posokowca bawarskiego. Ja nad swoim projektem zacząłem pracować bez świadomości czynu. Całe życie dokumentuję to co mnie otacza. Gdy oglądam później moje zdjęcia, zaczynam widzieć tematy, które podejmuję. W ten sposób okazało się, że fotograficznie w okresie pandemii skupiłem się na życiu psa Benusia i to o nim jest mój projekt.