AN: Jak najchętniej spędzacie czas ze Szprotką? Jakie są wasze ulubione parki i miejsca spacerowe?

AK: Mieszkam przystanek od wielkiej połaci zieleni. To też pomogło mi w podjęciu decyzji o adopcji. Obok mamy piękne parki: Skaryszewski i Kamionkowskie Błonia Elekcyjne oraz ogrody działkowe. Chyba największy taki parkowy kompleks w Warszawie. Nasz Central Park. Chodziłyśmy tam ze  Szprotką codziennie rano na długi spacer: godzinny, potem dwu… Poznawałam mnóstwo ludzi, wdychałam tlen, a obok stał korek samochodów (spalił się wówczas most Łazienkowski i wciąż były nieznośne korki). W pewnym momencie pomyślałam: ja już nie chcę tam jeździć. I zwolniłam się z pracy. Uważajcie, to niebezpieczne! Psy naprawdę mogą zmienić życie. W moim przypadku była to zmiana na dobre. W pracy można przecież siedzieć cały dzień, a ja musiałam w pewnym momencie wrócić do psa.

No i ostatnio kupiłyśmy działkę. Teraz tam spędzamy większość czasu.

AN: Od kiedy mam psa, na ulicy i w komunikacji miejskiej zaczepiają mnie obcy ludzie. Też masz wrażenie, że dołączyłaś do wielkiej sekty psiarzy?

AK: Tak, już jestem w tej sekcie. Bo te adoptowane psy rzeczywiście są kochane. Przyklejają się do ciebie i dają dużo ciepła. W tramwajach, czy na ulicy łowię spojrzeniem psiaki i w dużej mierze patrzę na nasz świat ich oczyma.

A ci, którzy zagadują, to są wspaniali, ciepli ludzie. Bardzo nam w Polsce brakuje tej życzliwości i uśmiechu na codzień. Na mojej ulicy mieszka Samuel Pereira i gdy jego mała córeczka obejmuje Szprotę i szepcze jej do ucha; „kochany pieseczku” to wierzę, że psy pomogą nam się w tej skłóconej Polsce dogadać (śmiech).

AN: Masz jakieś porady dla osób, które chciałyby wziąć psa ze schroniska, ale mają masę obaw?

AK: No właśnie radzę nie brać prosto ze schroniska, jeśli ktoś nie ma doświadczenia. Polecam fundacje, takie jak Ratujemy Kundelki czy Fundacja Azylu „Pod Psim Aniołem”, które umieszczają psy w domach tymczasowych. Tam się socjalizują. Można sprawdzić, jak zachowują się w domowych warunkach i uzyskać uczciwe informacje o tym, z czym dany psiak ma problem, czy nadaje się do dzieci itp.

AN: Opowiedz, proszę, o samej książce. Jak wyglądała praca nad nią? Wiedziałaś od początku, że wydasz ją w Wytwórni?

AK: Znajomi namawiali mnie: napisz książeczkę dla dzieci o Szprotce. A ja nie miałam pojęcia jak się pisze dla dzieci. Pocieszali mnie: „No jak to, jak? Normalnie!” Więc w końcu usiadłam i napisałam. Opisałam po prostu nasze codzienne przygody – tak, jak bym je opowiadała przedszkolakom. Bo to książka dla maluchów, które, jak zauważyłam, szczególnie lgną do Szprotki. Dzieci i psy łączy wyjątkowa więź.

A Wytwórnia dlatego, że bardzo cenię dokonania tego wydawnictwa. Zresztą wiedziałam, że jej szefowa Magda Kłos-Podsiadło też jest psiarą i nie trzeba jej będzie długo namawiać.

AN: Jak współpracowało się z ilustratorką?

AK: Sama wybrałam Olę Jasionowską, bo wiem, że nie robiła jeszcze żadnych książeczek dla dzieci. A ma wyjątkowe poczucie humoru. Pewnie pamiętacie jej czułe karykatury Hanny Gronkiewicz Waltz i hasło „Bhawo ja!”. Teraz pracuje w warszawskim ratuszu jako miejska graficzka.

Zależało mi na tym, żeby dorośli, czytając naszą książeczkę dzieciakom, też się dobrze bawili. Chyba takie są najlepsze – fajne dla maluchów, ale z tym dorosłym, łobuzerskim przymróżeniem oka.

AN: Czy masz inne swoje ulubione książki o psach?

AK: Zanim zaczęłam pisać o Szprotce poszłam do księgarni dla dzieci i ze zdumieniem stwierdziłam, że nie ma żadnych nowych książeczek o psach, ani wznowień tych starych. A przecież pamiętam sporo takich historii z dzieciństwa. Zaczęłam więc zbierać takie książki dla maluchów – te stare, z pięknymi ilustracjami, które zapadły nam w pamięć. Mam już prawie 30. Wielcy poprzednicy Szprotki. Piękne historie.

Jedna z moich ulubionych to „Supeł” Marii Ewy Letki, wydana w serii z wiewiórką. Dziewczynce zaginęła ulubiona małpka. Cała rodzina szukała i nic. Po długim czasie nalazła się w posłaniu psa Supła. Biedak z wyrzutów sumienia popadł w depresję. Wszyscy myśleli, że zachorował, tak wzdychał i wzdychał. Tylko dziewczynka wiedziała o co chodzi, zresztą nie miała do niego w ogóle żalu. Przyniosła mu swoją nową ukochaną zabawkę – misia i Supeł odzyskał humor. „Zanim zasnął, wydał z siebie długie westchnienie. Tym razem oznaczało ono: „To doprawdy szczęście, że na świecie są dzieci”. To znowu o tej wyjątkowej więzi, która łączy dzieci i psy.  Polecam też Wandy Chotomskiej i Wacława Bisko „Psa z ulicy Bałamutów”. Pięknie zrymowana i zilustrowana książeczka o psie w wielkim mieście.

—

Agnieszka Kowalska

Dziennikarka kulturalna, autorka trzech edycji przewodnika „Zrób to w Warszawie!” i albumu „Warszawa. Warsaw”. Prowadzi miejski serwis Warszawawarsaw.com. Szprotkę adopotowała w marcu 2015 roku.

Ola Jasionowska

Graficzka, rysowała m. in. Dla magazynu „Vice”, „Przekroju”, „Polityki” i baruStudio. Autorka wielkich czarnych psów z muralu na warszawskiej „Patelni” i hasła „Bhawo ja”. Pracuje w mieście jako graficzka od robienia trochę ładniejszej Warszawy.